19. (Alloh) aytdi: «Uni (erga) tashlagin, ey Muso!»

20. Bas, (Muso) uni tashlagan edi, banogoh u yuradigan — jonli ilon bo‘lib qoldi.

21. (Alloh) dedi: «Uni ushla! Qo‘rqmagin, Biz uni avvalgi holiga qaytarurmiz.

22. Qo‘lingni qanoting – qo‘ltig‘ingga tiqqin, u hech qanday ziyon-zahmatsiz oppoq – nurli bo‘lib chiqur. (Bu) ikkinchi mo‘‘jiza (bo‘lur).

23. Biz senga buyuk mo‘‘jizalarimizni ko‘rsatish uchun (shunday qildik).

24. (Endi) sen Fir’avnning oddiga borgin! Darhaqiqat u haddidan oshdi (ya’ni odamlarga zulm qilib hatto «xudoman» deb da’vo qildi)».

25. (Muso) dedi: «Parvardigorim, qalbimni keng qilgin;

26. Ishimni oson qilgin;

27, Tilimdan tug‘unni-duduqlikni yechib yuborgin;

28. (Toki) ular (qavmim) so‘zimni anglasinlar.

29-30. Menga o‘z ahlim-urug‘imdan bo‘lgan Horun og‘amni vazir qilgin.

31 U bilan belimni mahkam qilgin.

32. Va uni ishimda (ya’ni payg‘ambarlik ishida) sherik qilgin.

33. Toki biz Seni ko‘proq poklab-ibodat qilaylik;

34. Va Seni ko‘proq zikr qilib – eslaylik.

35 Albatta Sen bizni ko‘ruvchi bo‘lgan zotsan».

36. (Alloh) aytdi: «So‘ragan narsalaring senga ato etildi, ey Muso!

37. Biz senga (go‘daklik chog‘ingda ham) yana bir karra in’om-marhamat qilgan edik.

38. O’shanda sening onangga (shunday) vahiy-ilhom yuborgandik;

39. «Uni (ya’ni Musoni) sandiqqa solib, daryoga tashlagin. Bas, uni daryo (to‘lqini) sohilga otsin. (Shunda) uni Mening ham, uning ham dushmani — Fir’avn ushlab olur». (Ey Muso, barchaga suyukli bo‘lishing) va Mening hifzu himoyamda unib-o‘sishing uchun Men sening ustingga O’z tomonimdan bir muhabbat tashladim (ya’ni seni ko‘rgan kishi suyub qoladigan yoqimtoy bola qildim).

40. O’shanda opang (seni daryodan ushlab olgan kishilar ortidan) yurib: «Sizlarni bu (bola)ga kafil bo‘lib (emizadigan ayolning) oldiga olib boraymi», deganlarini (eslagin)! So‘ng Biz seni ko‘zlari quvonsin, g‘amgin bo‘lmasin, deb onangga qaytargan edik. (Yigitlik chog‘ingda) bir jonni o‘ldirib qo‘yganingda, Biz seni bu g‘amdan ham qutqargan edik. (Keyin) Biz seni ko‘p sinovlar bilan sinab ko‘rdik. Sen Madyan ahli orasida ham (necha) yillar turding; so‘ngra (payg‘ambar bo‘lishing uchun aniq belgilab qo‘yilgan) taqdir bo‘lib (bu yerga) kelding, ey Muso!

41. Va Men seni O’zimga (payg‘ambarlik uchun) tanladim.

I z o h. Yuqoridagi (37-40) oyatlarning tafsirida mufassirlar shunday rivoyatni keltiradilar. Munajjimlar Fir’avnga: «Sening mulku davlating Bani Isroil qavmidan tug‘iladigan bir bola qo‘lida xarob bo‘ladi», deyishgach, u o‘sha qavmdan dunyoga kelgan har bir o‘g‘il bolani qatl qilishga buyruq beradi, Muso alayhis-salom ana o‘sha Bani Isroil uchun halokatli bo‘lgan qora yillarda tavallud topadilar. Shunda chaqalog‘iniig halok bo‘lishidan g‘amga botib qolgan onaga g‘oyibdan farmon kelib bolasini bir sandiqqa avaylab soladi-da, uni Nil daryosiga qo‘yib yuboradi. Ittifoqo O’sha paytda daryo sohilida o‘tirgan Fir’avn oqib kelayotgan sandiqni ko‘rib qoladi va xodimlariga uni olib chiqishni buyuradi. Xizmatkorlar sandiqni olib kelishgach, ochib qarasalar, uning ichida oydek bir chaqaloq uxlab yotibdi. Shunda Fir’avn xotinining mehri tushib qolib, undan bolani o‘g‘il qilib olishga izn so‘raydi. U ruxsat bergach, bolani saroyga olib borib, shahardan bola emizadigan ayollarni surishtirib topadilar. Lekin Muso biron ayolni emmaydi. Shu payt bir qiz kelib Fir’avnning xotiniga: “Men sizlarga shu bolani emizadigan bir ayolni olib kelaman”, deydi. U Musoning opasi bo‘lib, uni bolasi daryoda ketganidan so‘ng g‘am-anduhga botgan ona Muso haqida biron darak topib kelish uchun shaharga yuborgan edi. U qiz saroyda Musoni ko‘rib tanigach, o‘zining kim ekanligini yashirib yuqoridagi so‘zlarni aytadi va borib darhol onasini yetaklab keladi. Bu ayol tutgan ko‘krakni chaqaloq darhol ema boshlaganini ko‘rgan Fir’avnning xotini benihoya xursand bo‘lib, u ayoldan saroyda qolishni iltimos qiladi. Lekin u uyi va bola-chaqasini tashlab kela olmasligini aytib, agar rozi bo‘lsalar bu bolani o‘z uyida emizib katta qilib berishga va’da bergach, noiloj qolgan malika bu taklifga rozi bo‘ladi va onaga ko‘p xayru-saxovat ko‘rsatib bolani unga qo‘shib, berib yuboradi. Shunday qilib, Tangri taoloning marhamati bilan bola tuqqan onasiga qaytariladi. Agar e’tibor berilsa, bu qissada yana bir ibratli jihat bordir. Fir’avn o‘zini halok qiladigan bolani — Muso alayhissalomni o‘z qo‘li bilan suvga g‘arq bo‘lishidan qutqarib qoladi. Shu ma’noda arablarda bir naql yoyilgandir: «Likulli Fir’avn Muso — Har Fir’avnga bir Muso», ya’ni har qanday zolim hokimning peshonasiga Alloh taolo uni yo‘q qiladigan bir adolatparvar — Haqsevar kishini yozib qo‘ygandir».

43. Sizlar Fir’avnning oldiga boringlar, chunki («Men xudoman», deb u) haddidan oshdi.

44. Bas, unga yumshoq so‘z so‘zlanglar! Shoyad pand-nasihat olsa yoki (Mening qahrimdan) qo‘rqsa.

45. Ular dedilar: «Parvardigoro, darhaqiqat biz (agar uni Senga iymon keltirishga da’vat etsak) u shoshqaloqlik (bilan bizni azobga giriftor) qilishidan yoki battar tug‘yonga tushishidan xavfdamiz.

46. (Alloh) aytdi: «Qo‘rqmanglar. Shak-shubhasiz Men sizlar bilan birgaman – eshitib, ko‘rib tururman.

47. Bas, sizlar uning oldiga borib: «Biz Parvardigoringning elchilaridirmiz. Sen Bani Isroil (qavmini) biz bilan birga qo‘yib yuborgin, ularni azoblamagin. Biz senga Parvardigoring tomonidan oyat-mo‘‘jiza keltirdik. Hidoyatga ergashgan kishilarga tinchlik-omonlik bo‘lur.

48. Bizga vahiy qilindiki, (Allohning payg‘ambarlarini) yolg‘onchi qilgan va (ularga iymon keltirishdan) yuz o‘girgan kimsalarga azob bulur», denglar».

49. (Ular Fir’avn oldiga kelib yuqoridagi so‘zlarni aytishgach) u dedi: «Sizlarning Parvardigoringiz kim, ey Muso?»

50. (Muso) aytdi: «Parvardigorimiz barcha narsaga o‘z xilqatini — shaklini ato etib, so‘ngra (uni) to‘g‘ri yo‘lga solib qo‘ygan zotdir».

51. (Fir’avn) dedi: «U holda avvalgi avlodlarning holi nedir? (Ya’ni Parvardigoring ularni ham azoblaganmi?)»

52. (Muso) aytdi: «Ular haqidagi bilim Parvardigorim huzuridagi Kitobda — Lavhul-Mahfuzdadir. Parvardigorim adashmas va unutmas».

53. U zot yerni sizlar uchun beshik — qarorgoh qilib qo‘ydi va unda yo‘llar paydo qildi hamda osmondan suv (yomg‘ir-qor) yog‘dirdi. Bas, Biz u (suv) yordamida turli nabotot navlarini undirib chikardik.

54. Sizlar (ulardan) yenglar, chorvalaringni boqinglar. Albatta bunda aql egalari uchun oyat-ibratlar bordir.

55. Biz sizlarni (erdan) yaratdik, yana unga kaytarurmiz va (qiyomat kunida) sizlarni yana bir bor undan chiqarurmiz.

56. Darhaqiqat Biz unga (ya’ni Fir’avnga) bor oyat-mo‘‘jizalarimizni ko‘rsatdik. Bas, u (ularni) yolg‘on deb, yuz o‘girdi.

57. U dedi: «Sen o‘z sehring bilan bizlarni yerimizdan chiqarish uchun keldingmi, ey Muso!

58. U holda bizlar ham senga xuddi o‘shanday sehr keltirurmiz. Bas, sen o‘zing bilan bizlarning o‘rtamizda bir va’dagoh tanlaginki, u sen ham, bizlar ham qarshilik qilmaydigan o‘rta bir joy bo‘lsin».

59. (Muso) aytdi: «Va’da bayram kuni (to‘planadigan joy)dir. Odamlar choshgohda to‘planurlar».

60. Bas Fir’avn borib, o‘zining makr-nayrangini (ya’ni sehrgarlarini) yig‘di. So‘ngra (va’da qilingan joyga) keldi.

61. Muso ularga (ya’ni sehrgarlarga) dedi: «Holinglarga voy! Sizlar Alloh sha’niga yolg‘on to‘qimanglar (ya’ni ochiq mo‘‘jizani sehr demanglar), u holda (Alloh) sizlarni azob bilan halok qilur! Yolg‘on to‘qigan kimsalar noumid bo‘lishlari aniqdir».

62. Bas, ular (qiladigan) ishlarini talashib-tortishib asta shivirlasha boshladilar.

63. (So‘ng bir-birlariga) aytdilar: «Albatta bu ikkovi (ya’ni Muso va Horun) o‘z sehrlari bilan sizlarni yeringizdan chiqarmoqni va yuksak yo‘lingizni (ya’ni diningizni) yo‘qotmoqni istaydigan sehrgarlardir.

64. Bas, makr-hiylangizni yig‘ingiz, so‘ng bir saf bo‘lib kelingiz. Bugun ustun bo‘lgan kishilar najot topurlar».

66. (Muso) aytdi: «Yo‘q, sizlar tashlanglar». (Ular qo‘llaridagi aso va iplarini tashlagan edilar) banogoh iplari va asolari sehr qilganlari sababli (Musoga) yurib ketayotgandek tuyuldi.

67. Bas, Muso ichida bir qo‘rquvni his qilgan edi.

68. Biz aytdik: «Qo‘rqmagin. Albatta sen o‘zing g‘olib bo‘lguvchisan.

69. Qo‘lingdagi narsani (ya’ni asoingni) tashlagin, ular yasagan narsalarni yutib yuborur. Ularning yasagan narsalari faqat bir sehrgarning makri-hiylasi xolos. Sehrgar esa qaerda bo‘lmasin zafar topmas».

70. (Muso asoini tashlagach, sehrgarlarning bor yasagan narsalarini yutib yubordi). Bas sehrgarlar sajda qilgan hollarida (erga) tashlanib: «Horun va Musoning Parvardigoriga iymon keltirdik», dedilar.

71. (Fir’avn) aytdi: «Unga men izn bermay turib iymon keltirdingizmi? Shakshubhasiz u sizlarga sehr o‘rgatgan kattangizdir. Bas, endi albatta oyoqqo‘ llaringizni qarama-qarshisiga (ya’ni o‘ng qo‘l, oyog‘ingizni yoki aksincha) kesurman va sizlarni xurmo shoxlariga osurman, (ana o‘shanda) qaysimizning (ya’ni, meningmi yo Musoning xudosi) azobi qattiqroq va uzunroq ekanini bilib olursizlar».

72. Ular dedilar: «Bizlar hargiz o‘zimizga kelgan aniq hujjat-mo‘‘jizani va bizlarni yaratgan Zotni qo‘yib, seni tanlamaymiz. Bas, qiladigan hukmingni qilaver. Sen faqat mana shu dunyodagina hukm qilursan.

73. Bizlar esa xatolarimizni va sen bizlarni majbur qilgan sehrgarlikdan iborat (gunohimizni) mag‘rifat qilishi uchun Parvardigorimizga iymon keltirdik. Alloh(ning savobi) yaxshiroq va (azobi) uzunroqdir».

74. Hech shubha yo‘qki, kimda-kim Parvardigorining (huzuriga) jinoyatchikofir bo‘lgan holda kelsa, u holda albatta uning uchun jahannam bor bo‘lib, u (kofir) u joyda na o‘la olur va na yashay olur.

75. Kim u zotga yaxshi amallar qilgan mo‘min holida kelsa, bas, ana o‘sha (kishilar) uchun yuksak darajalar —

76. Ostidan daryolar oqadigan, ular abadiy qoladigan jannatlar bo‘lur. Bu (shirku-kufrdan) pok bo‘lgan kishilarning mukofotidir!

77. Darhahiqat Biz Musoga: «Sen bandalarimni (ya’ni Bani Isroilni) tunda olib ketib, ular uchun (suvi) qurigan dengizni yo‘l qil - (ortlaringdan Fir’avn) yetib olishidan xavf qilma va (dengizga g‘arq bo‘lishdan ham) qo‘rqma», deb vahiy yuborganmiz.

78. Bas, Fir’avn ularning ortidan o‘z lashkarlari bilan quvgan edi, ularni dengiz o‘ragancha-o‘rab, barchalari (unga g‘arq bo‘ldilar).

79. Fir’avn qavmini To‘g‘ri yo‘lga boshlamadi, (balki) To‘g‘ri yo‘ldan ozdirdi.

80-81. Ey Bani Isroil, Biz sizlarga dushmaningizdan najot berdik va sizlarga (ya’ni Musoga) Tavrot nozil qilish uchun Tur (tog‘ining) o‘ng tomonini va’dalashdik va sizlarga shirinlik, bedanalar yog‘dirib, (dedik): “Sizlarni bahramand qilgan pok rizqlarimizdan yenglar va ularga (shukr qilmaslik bilan) haddan oshmanglarki, u holda ustingizga Mening g‘azabim tushar. Mening g‘azabim kimning ustiga tushar ekan, u muhaqqaq halok bo‘lur.

82. Va men tavba qilgan, hamda iymon keltirib yaxshi amallar qilgan, so‘ngra To‘g‘ri yo‘lga yurgan kishilarni mag‘firat qilguvchidirman”.

83. (Bani Isroil qavmidan yetmish nafarini o‘zi bilan birga olib, Tur tog‘i tomonga ketayotgan Muso yo‘lda ulardan ilgarilab ketadi. Shunda Alloh dedi): «Qavmingdan munchalar ilgarilab ketding, ey Muso!»

84. U aytdi: «Ular ana – izimdan kelurlar. Men esa Sen rozi bo‘lishing uchun shoshdim, Parvardigorim!»

85. (Alloh) dedi: «Haqiqatan Biz sening ortingdan qavmingni fitnaga soldik — imtihon qildik. — Somiriy ularni yo‘ldan ozdirdi».

86. Bas, Muso qavmiga g‘azablangan va g‘amga botgan holda qaytib kelib, dedi: «Ey qavmim, Parvardigoringiz sizlarga (Tavrot nozil etish haqida) chiroyli va’da qilmaganmidi?! Sizlarga (o‘tgan) vaqt uzun (ko‘rinib) ketdimi yoki ustingizga Parvardigoringiz tomonidan g‘azab tushishini istab menga bergan va’dani buzdinglarmi?!

87. Ular aytdilar: «Bizlar senga bergan va’dani o‘z inon-ixtiyorimiz bilan buzganimiz yo‘q. Lekin bizlar (Misrdan chiqib kelayotganimizda Fir’avn) qavmining zeb-ziynatlaridan iborat narsalarni ko‘tarib chiqqan edik, bas (Somiriyning amri bilan) ularni (olovga) tashladik. So‘ng Somiriy ham (o‘zi ko‘tarib chiqqan narsalarni olovga) tashladi.

88. So‘ng (Somiriy o‘sha zeb-ziynatlarni olovda eritib, xuddi tirik buzoq kabi) ovozi bor haykal-buzoq (yasab) chiqarib berdi, so‘ng (Somiriy va uning sheriklari); «Sizlarning ham, Musoning ham ilohi shu edi, (Muso) unutib, (uni boshqa yerdan izlagani ketibdi»), dedilar.

89. Axir uning o‘zlariga biron so‘z qaytara olmayotganini va biron ziyon ham, foyda ham yetkazishga qodir emasligini ko‘rmaydilarmi?!

90. Holbuki (buzoqqa sig‘inishlaridan) ilgari Horun ularga: «Ey qavmim, sizlar bu bilan faqat imtihon qilindinglar xolos, (bas, u buzoqqa sig‘inmanglar!) Shakshubha yo‘qki, sizlarning Parvardigoringiz yolg‘iz Rahmon — Marhamatli Allohdir. Bas, menga ergashinglar va amrimga itoat qilinglar!» — deganida.

91. Ular: «To bizlarga Muso qaytmagunicha, unga (shu butga) ibodat qilib — sig‘inishdan hargiz ajralmaymiz», degan edilar.

92-93. (Muso qaytib kelgach) dedi: « Ey Horun, sen ularning yo‘ldan ozganlarini ko‘rgan paytingda mening ortimdan borishingdan (va menga bu haqda xabar berishingdan) seni nima to‘sdi?! Mening amrimga itoatsizlik qildingmi?!»

94. «Ey onamning o‘g‘li, sen mening soch-soqolimdan tortmagin. Men (agar buzoqqa sig‘inayotganlarni qo‘yib, yo‘ldan ozmagan kishilar bilan sening ortingdan borsam) «Mening so‘zimni kutmay, Bani Isroilni bo‘lib yuboribsan», deyishingdan qo‘rqdim».

95. (So‘ngra Muso Somiriyga qarab): «Bu nima qilganing, ey Somiriy?» dedi.

96. U aytdi: «Men ular (ya’ni Bani Isroil) ko‘rmagan narsani ko‘rdim. (Ya’ni Jabroil sening oldingga kelganida hayot otiga minib kelgan edi. Uning tuyog‘i tekkan tuproq qanday jonsiz narsaga tegsa, darhol unga jon kirardi, men shuni ko‘rib qolgan edim), bas, elchi – Jabroilning bosgan izidan bir siqim olib, uni (buzoqning haykaliga) sochgan edim (undan tirik buzoq kabi ovoz chiqdi. Buni ko‘rgan Bani Isroil qavmidan bo‘lgan odamlar o‘sha buzoqqa sig‘ina boshladilar). Menga nafsim ana shunday qilishni chiroyli ko‘rsatdi».

97. (Muso) dedi: «Bas, yo‘qol! Endi sen hayotda «Menga tegmanglar», deyishgina bordir (ya’ni umringning oxirigacha yakka moxov bo‘lib qolursan. Oxiratda esa) sen uchun hargiz xilof qilinmaydigan bir va’da – azob bordir. Sen ustidan jilmay ibodat qilgan «ilohingning» (holini) ko‘rib qo‘y! Biz albatta uni yondirib, so‘ngra (kulini) dengizga sochib yuborurmiz».

98. (Ey insonlar), ilohingiz yakkayu yolg‘iz Allohdir! Hech qanday iloh yo‘q, magar Uning O’zi bordir. U barcha narsani O’z ilmi bilan qamrab olgandir.

99. (Ey Muhammad), Biz sizga o‘tib ketgan (avlodlarning) xabarlarini mana shunday so‘ylab berurmiz. Darhaqiqat Biz sizga O’z dargohimizdan eslatma — Qur’on ato etdik.

100. Kim undan yuz o‘girsa, bas albatta u qiyomat kunida (gunohning eng og‘ir) yukini ko‘tarib turar.

101. Ular u yuk ostida abadiy qolurlar. U (yuk) qiyomat kunida ular uchun juda og‘ir yuk bo‘lur.

102. U sur chalinadigan kundir. U kunda Biz jinoyatchi-kofir kimsalarni ko‘zlari ko‘k (ya’ni nursiz, yuzlari qaro) bo‘lgan hollarida yig‘urmiz.

103. Ular o‘zaro shivirlashib: «(Dunyoda) o‘n kungina turdinglar», (deydilar).

104. Biz ularning aytadigan so‘zlarini juda yaxshi bilurmiz. O’sh ularning eng to‘g‘ri yo‘l tutgan — donolari: «Bir kungina turdinglar», deydi(lar).

105. (Ey Muhammad), ular sizdan tog‘lar (qiyomat kunida qanday holda bo‘lishi) haqida so‘raydilar. Bas, ayting: «Parvardigorim ularni (qum kabi) sochib yuborur.

106. So‘ng (erni) tep-tekis qilib qo‘yurki,

107. Unda na chuqurni va na do‘nglikni ko‘rursiz».

109. U kunda oqlov foyda bermas, magar Rahmon izn bergan va so‘zidan U zot rozi bo‘lgan kishigagina (foyda berur).

110. U zot ularning oldilaridagi (ya’ni oxiratdagi) va ortlaridagi (ya’ni dunyodagi) bor narsani bilur. Ular esa U zotni bila olmaslar.

111. Yuzlar xam Tirik va abadiy Turguvchi (U) zotga ta’zim qilur. Kim zulmni (shirkni) ko‘tarib kelgan bo‘lsa noumid bo‘lishi aniqdir.

112. Kim mo‘min bo‘lgan holda yaxshi amallar qilsa, bas u zulmdan ham (ya’ni unga zulm qilinib, o‘zi qilmagan gunohlarga mas’ul bo‘lishdan ham), kamayishdan ham (ya’ni qilgan yaxshi amallarining savob-mukofoti to‘la berilmay qolishidan ham) xavf qilmas.

113. Shuningdek, Biz uni arabiy Qur’on qilib tushirdik va unda ko‘rqinchli va’dalarni (takror-takror) bayon qildik. Shoyad ular (shirk va kufrdan) saqlansalar yo (bu va’dalar) ular uchun eslatma-ibratlar paydo qilsa.

114. Haq Podshoh — Alloh yuksakdir. (Ey Muhammad), sizga (Qur’on) vahiysi bitishidan ilgari qiroat qilishga shoshmang (balki farishta Jabroil Alloh tomonidan keltirgan oyatni to‘la o‘qib bo‘lganidan keyingina qiroat qiling) va ayting: «Parvardigorim, ilmimni yanada ziyoda qilgin».

115. Darhaqiqat Biz ilgari Odam bilan (Jannatdagi bir daraxtga yaqinlashmasligi haqida) ahdlashgan edik U (ahdni) unutdi va Biz uning qasdsubutini ko‘rmadik.

116. Eslang, Biz farishtalar: «Odamga sajda qilinglar», deyishimiz bilan sajdaga egildilar, faqat iblis bosh tortdi.

117. Bas, Biz aytdik: «Ey Odam, albatta bu (iblis) senga ham, xotiningga ham dushmandir. Bas, u ikkovingizni jannatdan chiqarib, baxtsiz bo‘lib qolmagin.

118. Shubhasiz sen u joyda (ya’ni jannatda) och-yalang‘och qolmaysan.

119. Va u joyda tashna ham bo‘lmaysan, issiqda ham qolmaysan».

120. So‘ng shayton unga vasvasa qilib: «Ey Odam, men senga abadiyat daraxtini va yo‘q bo‘lmas mulku davlatni ko‘rsataymi?» dedi.

121. Bas, (Odam bilan Havvo) undan yeyishlari bilan avratlari ochilib qoldi va o‘zlarini jannat yaproqlari bilan to‘sa boshladilar. Odam Parvardigoriga osiy bo‘lib, yo‘ldan ozdi.

122. So‘ngra Parvardigori uni saylab – O’ziga yaqin qilib, tavbasini qabul etdi va To‘g‘ri yo‘lga hidoyat qildi.

123. (Alloh) aytdi: (Undan (ya’ni jannatdan) har ikkingiz tushingiz. Ayrim (zurriyotlaringiz) ayrimlariga dushmandir. Bas, sizlarga Men tarafdan hidoyat kelganida kim Mening hidoyatimga ergashsa, yo‘ldan ozmas va baxtsiz bo‘lmas.

124. Kim Mening eslatmamdan yuz o‘girsa, bas, albatta uning uchun tang – baxtsiz hayot bo‘lur va Biz uni qiyomat kunida ko‘r holda tiriltirurmiz».

125. U: «Parvardigorim, nega meni ko‘r qilib tiriltirding, axir ko‘rar edim-ku», degan edi,

126. (Alloh) aytdi: «Shunday. Senga Bizning oyat-mo‘‘jizalarimiz kelganida ularni unutding. Bugun sen ham ana shunday «unutilursan».

127. Haddan oshgan va Parvardigorining oyatlariga iymon keltirmagan kimsalarni mana shunday jazolarmiz. Oxirat azobi esa shak-shubxasiz qattiqroq va uzunroqdir.

128. Biz ulardan ilgari ham ularning maskanlarida (yashab), yurgan qancha avlodlarni (kufrlari sababli) halok qilganimiz ularga ma’lum emasmi?! Albatta bunda aql egalari uchun oyat-ibratlar bordir.

129. Agar Parvardigoringiz tomonidan (barcha yaxshi-yomon amallarning mukofot-jazolari qiyomatda bo‘lishi xususida) So‘z va belgilangan muddat bo‘lmaganida edi, albatta (ular darhol azobga giriftor bo‘lishlari) lozim edi.

130. Bas (ey Muxammad), ular aytayotgan so‘zlarga sabr-toqat qiling va quyosh chiqishidan ilgari va botishidan avval Parvardigoringizga hamdu sano aytish bilan (U zotni poklang – namoz o‘qing! Kecha(ning avvalgi va oxirgi) vaqtlarida hamda kunduz(ning avvalgi va oxirgi taraflarida ham tasbeh ayting – namoz o‘qing, shoyad xursand bo‘lursiz.

131. Siz ko‘zlaringiz (kofirlardan ayrim) toifalarni fitnaga solish uchun bahramand qilgan — hayoti dunyo go‘zalliklaridan iborat narsalarga tikmang! Parvardigoringizning rizqi yaxshiroq va boqiyroqdir.

133. (Mushriklar: «Parvardigori tomonidan bizlarga biron oyat-mo‘‘jiza keltirsa edi» dedilar. Axir ularga ilgarigi sahifalardagi (ya’ni avvalgi ilohiy kitoblardagi) narsalarning bayoni (ya’ni Qur’on) kelmadimi?!

134. Agar Biz ularni (Muhammad kelishidan va Qur’on nozil bo‘lishidan) ilgari biron azob bilan halok qilganimizda, ular albatta: «Parvardigoro, bizlarga biron payg‘ambar yuborganingda edi, bizlar xor-zor va sharmanda bo‘lmay, Sening oyatlaringga ergashar – itoat etar edik», degan bo‘lur edilar.